از قدیم و ندیم گفتن ، خواهی نشوی رسوا، همرنگ جماعت شو. قدیمی ها البته در و گهر زیاد گفتن. اما درباره این گفته شون حرف و حدیث زیاده و واضعان این ضرب المثل، به محافظه کاری افراطی متهم هستن. ولی به هر روی، افراد زیادی هستن که از انگشت نما شدن هراس دارن، و ازین که خلاف جریان آب چیزی بگن، خودداری می کنند. مثلا اگر شما به عنوان بزرگ پرچم دار تفاوت در دنیای معاصر، یه نظری رو بدید که خلاف گفته ی عموم باشه، عین خیارشور تو چشماتون زل میزنن، و هیچی نمی گن یا نهایتا یه لبخند تحویل شما میدن. اگر از اون ها توقع داشته باشین، تاییدتون کنن، یک جور مشت بر سندان کوبیدن و آب در هاون کوبیدن و در حکم ژاژ خواهی بیهوده است.

جونم براتون بگه که، صاحبان رسانه ها هم، این مطلب رو به خوبی می دونن که نظراتی که صاحبانشان احساس کنند نظر اقلیت هستند کم تر متبلور میشن و به منصه ظهور می رسند. پس سعی می کنن نظراتی که دوست ندارند، نظر اقلیت و کم اهمیت جلوه کنه. به این شیوه ی مهندسی افکار عمومی ، «مارپیچ سکوت» می گن. وقتی افراد احساس کنند نظر اون ها درباره ی ماجرایی مخالف نظر عموم هست، سکوت می کنند. رسانه ها به ما القا می کنند که نظر غالب درباره مسایل چیه، و اگه ما چه نظری رو انتخاب کنیم، در نهایت منزوی و بی کس می شیم، چنان که پشت درهای بسته، عاشق دل شکسته باشد. با جریان سازی رسانه ای منجر به مارپیچ سکوت، تعداد افرادی که آشکارا عقیده ی اقلیت را بیان نمی کنند و یا به عقیده ی اکثریت گرایش پیدا می کنند، روز به روز بیشتر می شه، جوری که که مارپیچ سکوت در جامعه شکل می گیره و یک عقیده به عنوان عقیده ی فراگیر تثبیت می شه.

پس،
فراموش نکنید، خیلی وقت ها ما فکر می کنیم که داریم فکر می کنیم، در حالی که این کسان دیگه هستن که دارن جای ما فکر می کنن.
علی محمد حسام فر